Hallo allemaal, ten eerste natuurlijk allemaal de beste wensen en een gelukkig nieuwjaar! Ik hoorde dat jullie allemaal erg enthousiast reageren op mijn verhalen, wat leuk! Dan ben ik ze niet voor niets aan het schrijven haha. Dan bereid je maar alvast voor op weer een onverwacht verhaal

Ik heb er weer een weekje opzitten en wat voor een, de week van oud en nieuw! Na een week hard gewerkt te hebben aan functiebeschrijvingen en beoordelingsgesprekken voor te hebben bereid, was het zondag dan eindelijk oud en nieuw. We begonnen deze dag met een heerlijke lunch en onze Secret Santa (surprise). Sebastiaan had mij, hij had allemaal kleine souveniertjes van Uganda gekocht, erg leuk! Ik had Kenneth en voor hem had ik een foto van de Sipi falls ingelijst. Hier was hij zo blij mee, hij had wel 10x gezegd dat die het zo geweldig vond. Na de lunch gingen Monica en ik even naar de winkel, wat door iedereen weer als verdacht werd gezien. Maar het was niets raars, gewoon even drank halen om de dag maar alvast goed te beginnen. Buiten in het zonnetje met goedkope drank, echt genieten! Om half 10 zijn we dan toch maar naar de stad gedaan om even avondeten te kopen. Nouuuu we hadden het kraampje gevonden met de aller lekkerste Rolexen, beste bodem ever! Vervolgens zijn we doorgegaan naar the Bourbon om nieuwjaar te vieren. Ondanks de verschrikkelijke muziek en 0,0 sfeer was het toch erg gezellig. Om 12 uur werd er vuurwerk afgestoken, wat volgens mij niet helemaal via plan verliep. Opeens schoten er wat vonken het publiek in, maar niemand echt gewond geraakt gelukkig. Rond een uurtje of 3 leek het ons wel een goed plan om nog naar een andere kroeg te gaan. En waarom zou je op een boda gaan als je ook kan lopen, dit leverde wat sprint wedstrijden op tussen wat mensen, een iemand die de hele tijd ging zitten enzo. Dus het was een lange maar leuke tocht. Ohja er liep ook nog een gast mee waarvan niemand wist wie het was... Maar hij zei tegen ons allemaal jaaa ik betaal jullie eerste rondje. Nou prima dan loop maar mee. Eenmaal bij The Office (kroeg waar je normaal komt om even iemand op te halen) aangekomen werden we inderdaad op een rondje getrakteerd. Nou allemaal gezellig, maar toen kwam het moment dat je naar de wc moest. Het eerste wat ik kreeg te horen, LISE JE GAAT NIET ALLEEN!! Nou Monica en ik met zijn tweeën naar de wc en ik begreep na 1 seconde al waarom ik niet alleen mocht gaan. Echt iedere gast probeerde je vast te pakken/mee te sleuren. Maar gelukkig kunnen gezichtsuitdrukkingen ook heel duidelijk zijn. Nou de wc-tocht overleeft en door naar de dansvloer. En opeens stond die wild vreemde gast weer bij ons. Meteen kwamen er twee mannen op mij af en die gast jaagde ze meteen weg. Nou prima, fijn dankjewel! Maar het werd van kwaad tot erger. Wij stonden gewoon met zijn vijven plezier te maken en de rare gast stond een beetje achterons als een emotieloze bodyguard uit zijn ogen te kijken. Begint hij opeens tegen Sebastiaan te zeggen dat hij ons met respect moest behandelen terwijl hij niets deed? Nou erg apart als je het mij vraagt. Vervolgens zegt die rare gast tegen mij dat ik zijn bier vast moest houden want dan ging hij Sebastiaan slaan zodat hij weg ging. Toen heb ik even duidelijk gemaakt dat dat toch echt niet ging gebeuren, zonder succes helaas. Opeens greep hij bij Sebastiaan zijn keel... En ik zou Lise niet zijn als ik er tussen in ging staan, want ik dacht ach mij doet die toch niks als die mij zo probeert te beschermen. Opnieuw even heel duidelijk gemaakt dat hij eens normaal moest doen en dat hij niet iemand van ons ging slaan. Uiteindelijk zijn we maar naar huis gegaan, want de sfeer werd er niet beter op en ik kon niet meer op mijn voet staan.. Lang verhaal wat ik straks even uit zal leggen. Maar ondanks dit alles was het een top avond!

Nou 1 januari en hoe kun je het jaar beter starten met weer een tripje. Kenneth, Monica, Joel, Sebastiaan en ik gingen met zijn vijven naar Kampala toe, want de broer van Kenneth was jarig. Allemaal fris en fruitig in die auto, vooral Monica hahaha. Die kon nog geen daglicht verdragen op de vroege ochtend. Na een drie uur durende rit naar Kampala waren we aangekomen bij de ouders van Kenneth. Even kennis gemaakt en we mochten vooral niet zeggen dat we naar de verjaardag van die broer gingen. Nou prima, niet echt over nagedacht want het zal wel een of andere vage familieruzie zijn. Nou door naar Brian de broer van Kenneth. Alle broers/zussen/neven/nichten waren uitgenodigd en ja hoor het was een feestje met heel veel eten. Dat is dus echt iets Ugandees, overal waar je komt moet je echt eten voor het leven. Dus ik denk dat ik rollend naar huis kom... Nou na het eten begonnen we maar met wat drankjes en ging Brian een speech houden om iedereen te bedanken en vooral Kenneth als broertje. Toen nam Kenneth de speech over, maar dit was niet zomaar een speech. Hij ging Monica ten huwelijk vragen!!! Wat was dit leuk om mee te maken. En het antwoord was natuurlijk ja. Nou door met het feestje, waarvan een belangrijk onderdeel is vrouwen en poseren voor foto's. Monica en ik moesten er helaas ook aan geloven. En nee niet dat ze dan 1 foto maken en die naar iedereen doorsturen. Nee ze maken 100 foto's per telefoon en dan nog met 6 verschillende telefoons... De logica hier blijft heel ver te zoeken, het verbaast me iedere dag weer. Na het feestje toch maar weer terug gegaan naar de ouders van Kenneth want, je zal het niet geloven, ze hadden ons uitgenodigd om daar te komen eten. Dus met al een volle maag konden we weer gaan eten haha. Naja het gaat om het idee, erg aardig van die ouders! Vervolgens zijn we naar het hotel gegaan waar we sliepen, want iedereen was gesloopt. De volgende ochtend werden we verrast met roomservice, een ontbijt wat net een heel buffet leek. Dus weer helemaal volgepropt met eten konden we weer terug naar huis. Dus eenmaal in Jinja aangekomen stoppen we opeens bij een wit groot huis. Zegt Kenneth, Lise we zijn bij het ziekenhuis voor je voet. UHM OKE?! Bedankt voor de mentale voorbereiding..... Maar misschien maar goed ook aangezien ik zo'n grote fan ben van ziekenhuizen.

Dan zal ik maar eens even uitleggen wat ik nou precies met mijn voet heb gedaan. Ofja wat ik heb gedaan weet ik eigenlijk niet... Sinds kerst had ik af en toe erge steken in mijn hak, vooral na veel wandelen. Maar dit werd met de dag erger, het maakte niet meer uit wat ik deed mijn voet was helemaal dik met brandende en stekende pijn die niet meer weg ging. En met oudjaar dus zo erg was dat ik midden in de kroeg mn schoen uit had getrokken en vrolijk op mijn sok rond liep totdat het weer ging. Maar dus met gevolg dat ik er op een gegeven moment binnen 1 seconde opeens helemaal niet meer op kon staan. De zwelling in mijn voet nam maar niet af en de pijn ook niet. Dus iedereen maakte zich een beetje zorgen waardoor we uiteindelijk dus met zijn vijven in het ziekenhuis belandde. Nou ook hier was de logica weer ver te zoeken. Er was welgeteld 1 dokter aanwezig, dus na een hele lange tijd wachten was ik dan toch aan de beurt. Nou die wist na 5 seconden vast te stellen dat ik een urine onderzoek moest doen en een foto moest laten maken. Beide bleken uiteindelijk goed te zijn, dus geen gebroken voet/hak iets en geen ontsteking of infectie. Ohja die foto moest je weer totaal ergens anders laten maken, dus er zaten nog wat boda ritjes tussen naar de stad haha. Nou eenmaal weer terug gekomen bij de dokter (wat weer iemand anders was) met de foto's wist hij ook niet echt wat het dan toch moest zijn. Misschien gewoon ergens een keer omgezwikt, waardoor mijn hak pijn is gaan doen. Dus moet ik maar even 5 dagen pijnstillers slikken en een verbandje erom om het te verstevigen en dan over vijf dagen weer terug komen. En natuurlijk rustig aan doen, wat mijn beste kwaliteit is natuurlijk! Nee grapje, ik verveel me helemaal kapot als ik niks doe.

Maar ik heb deze week dus weer heel wat avonturen meegemaakt, een huwelijksaanzoek en een ziekenhuis bezoek. De rest van de week mag ik me bezig gaan houden met beoordelingsgesprekken en een informatieochtend voor de coaches, waarbij ze de nieuwe structuur en systemen te horen krijgen en een workshop voor teambuilding. Genoeg te doen dus.

Nu mag ik lekker gaan koken, dus tot snel!