De verloren backpack

Hoi allemaal daar ben ik weer!

Leuk om te zien dat jullie allemaal zo enthousiast zijn over deze blog. Dan gaan jullie vast van dit verhaal genieten... Na veel vertraging was ik dan uiteindelijk toch in Entebbe aangekomen, maar helaas zonder backpack. Deze bleek nog in Istanbul te liggen met ongeveer de helft van alle bagage uit het vliegtuig. Nou als iets drama opleverde was dat het wel.. Er moesten allerlei formulieren ingevuld worden en elke dag bellen naar het vliegveld om te vragen of hij er al is. Tot nu toe nog geen succes ? Maar dat mocht de reis niet verpesten, dus 3 uur later dan gepland zat ik toch echt eindelijk in de auto naar Jinja. Yassin de chauffeur vond het erg leuk en wilde me meteen kennis laten maken met wat typisch Ugandese dingen. Gebakken casava, een of andere nootjes en de oh zo geweldige wegen hier om de drukte in Kampala te vermijden. Nou een ding heb ik geleerd van die rit, die mensen hier kunnen rijden djuuh. Dan zijn wij in Nederland maar mietjes ? Na een rit van 3.5 uur was ik dan eindelijk in het huisje aangekomen. Ik werd heel hartelijk ontvangen en moest meteen gaan slapen, omdat ik eruit zag als een zombie volgens hun. Nou dat lukte wel na een reis van 27 uur!

Toen ik weer wakker was ben ik met Kenneth (de leider van X-SUBA) wezen ontbijten bij een tentje wat wij in Nederland gewoon een container noemen met een bij elkaar geraapt tuinset erin. Hier kreeg ik allelei lokale gerechten wat ik in een week tijd nog niet op krijg en al helemaal niet als ontbijt. Maar de bedoeling was goed natuurlijk. Vervolgens zijn we naar de stad gereden om kleren en andere benodigheden te kopen, aangezien alles in mijn backpack zat. We gingen naar een markt van een paar verdiepingen, mensen die op de grond lagen te wachten op klanten, torens met kleren en handdoeken en heeel veel groenten en fruit. Na alles te hebben gekocht zijn we weer teruggereden naar Walukuba (de wijk van Jinja waar ik verblijf), hier ben ik aan allerlei mensen voorgesteld en heb ik een rondleiding gekregen door de wijk. Niet dat ik de weg nog weet, maar dat ter zijde. Het is hier namelijk heel gebruiken om door iedereen hun tuin te lopen. Toen we weer terug bij het huis waren heb ik Sebastiaan ontmoet, een Nederlandse jongen uit Amsterdam waar ik mee in huis zit. Een erg aardige jongen die zich na 2 weken al helemaal thuis voelt hier. Hij heeft me ‘s avonds meegenomen naar de kerk met speelvelden. Hier spelen alle kinderen van jong tot oud voetbal en basketbal met elkaar, samen met de coaches van X-SUBA. Heel erg leuk om te zien. Dit is ook echt hetgene waar de kinderen naartoe leven. Momenteel hebben ze allemaal vakantie, dus overdag hebben ze niets te doen. Ze spelen een beetje met elkaar, want verder is er niet echt iets. Af en toe zie je ze met een band van een fiets ofzo lopen, maar dat is het dan ook.

Vandaag hadden alle coaches van het project een vergadering over vanalles en nog wat. Hieruit werd heel duidelijk wat het doel van het project is, namelijk de ontwikkeling van de kinderen. De manier van denken hier is zo anders, ze denken niet na over de toekomst of over ontwikkeling. En dat probeert dit project wel te stimuleren met als gevolg dat kinderen zich meer ontwikkelen zowel persoonlijk als op school. Uit deze vergadering kwam ook erg duidelijk naar voren dat het geldprobleem steeds groter wordt, het project wordt helemaal geleid door fundraising omdat de kinderen zo arm zijn en dat wordt steeds moeilijker om in te zamelen. Dit is dan ook iets waar we de komende weken over na gaan denken, hoe we geld kunnen gaan inzamelen.

Morgen heb ik een vergadering met Kenneth over wat nou echt mijn taak gaat worden in het project. Ik ben benieuwd, want volgensmij kan er echt veel verbeterd worden.

Wat trouwens echt heel raar is hier, dat elke blanke wordt gezien alsof het een wereldberoemd persoon is. Je kan niet over straat lopen zonder ‘’mazungu” te horen, dit is een naam voor mensen buiten Afrika. Het klinkt niet heel vriendelijk, maar ze bedoelen het vooral niet beledigend. Vandaag liep ik over straat en er liepen wat meidjes achter min van ongeveer 6 jaar oud. Ze riepen heel voorzichtig “hello mazungu”, dus ik ging maar leuk een gesprek met ze voeren. Nou toen stonden er opeens 2 achter mij te springen om mijn haar aan te raken. Ze vonden het zo mooi, want ja hier zijn ze geen lang haar gewend en al helemaal geen steil haar. Erg grappig om mee te maken haha

Nou dan ga ik weer even met mn huisgenootje buurten. De wifi hier is een ramp, dus geen idee wanneer jullie weer van me horen. Maar hier zijn jullie vast wel even zoet mee ?

Eindelijk is het zover!

Hallo allemaal!

Eindelijk is het zover, de reis waar ik zo lang naar uitgekeken heb! Via deze blog kan ik jullie op de hoogte houden van alle leuke en waarschijnlijk ook wel een aantal minder leuke dingen die ik de komende zes weken in Uganda ga beleven. Zoals de meeste weten ga ik hier vrijwilligerswerk doen bij X-SUBA, dit is een basketbal school voor de armste kinderen in Jinja (een klein stadje in Uganda). Het is een groeiende organisatie met lokale en internationale werknemers en vrijwilligers die de kinderen een betere toekomst willen geven door sport, spel en levenslessen. Hiermee worden de kinderen na school van straat gehouden en leren ze bijvoorbeeld wat voor invloed drugs hebben. Mijn taak wordt hier het helpen professionaliseren van de organisatie, wat wil dat nou zeggen? Nou dat ik ga kijken hoe ze de talenten van de werknemers het beste in kunnen zetten zodat er zo efficiënt mogelijk gewerkt wordt. Een hele uitdaging, maar ik heb er ontzettend veel zin in!

Vandaag is de reis dan toch echt begonnen! Na een hele zoektocht in Düsseldorf en het testen van mijn Duitse en Turkse talenknobbel in het vliegtuig (die ik dus overduidelijk niet heb), heb ik dan toch eindelijk Istanbul bereikt, mijn eerste tussenstop. Hier mag ik lekker drie uur wachten op de het volgende vliegtuig naar Uganda. En aangezien ik niets beters te doen heb momenteel, vond ik dit een mooi moment om het eerste bericht te plaatsen.

Ik zal zo veel mogelijk berichten en foto's proberen te plaatsen, maar dat hangt natuurlijk af van de wifi en elektriciteit... Altijd leuk zo'n ontwikkelingsland Nou tot ziens en jullie horen snel van me!