Surprise surprise

Bon tardi!

Na een maand ben ik hier dan weer. Het leven op het eiland is zo rustig dat ik alle tijd heb veel verslagen te sturen Was het maar zo feest, elke week druk met stage en in de weekenden ook van hot naar her. Maar hieronder zal ik een uitgebreid verslag doen met verschillende verrassingen

Om te beginnen heb ik goed nieuws, mijn stage heeft eindelijk meer diepgang gekregen!! De secretariële taken zijn aan de kant geschoven (bedankt nieuwe medewerker) en hier zijn HR-taken voor in de plaats gekomen. Zo ben ik druk bezig met handboeken maken voor de werknemer, stagiair en trainer. Een hele uitdaging, want de regels en processen zijn niet echt bekend bij Maarten. Dan vraag je hoe zit dit? Krijg je de reactie: "Ja weet ik veel, wat lijkt jou het beste?" Dus wat werknemers straks wel en niet mogen heb ik lekker verzonnen hahah. Nee natuurlijk wel in afstemming met de baas.
Maar dat is nog niet alles, een tijdje geleden moest ik een presentatie geven aan mijn collega's over informeel leren (mijn onderzoeksthema). Maarten (de baas) vond het zo goed dat hij wil dat ik een presentatie ga maken voor klanten en deze uiteindelijk dus ook ga geven om informeel leren te introduceren bij hen. Hiervoor ben ik dus druk op zoek naar extra informatie over het onderwerp. Nu denken jullie waarschijnlijk al van zozo hele verbetering dan de telefoon opnemen. Maar hé er is nog meer. Ik moet namelijk een symposium gaan organiseren over informeel leren! Informeel leren staat nog in de kinderschoenen op het eiland, dus dit moet bekend worden! Ik krijg de leiding over dit symposium en moet uiteindelijk ook zelf gaan spreken over het onderwerp en mijn onderzoeksresultaten. Hier worden allerlei HR-managers en directeuren voor uitgenodigd, dus waahhh wat een kans!! Nou dat was een beetje mijn stage verhaal..

Dan de weekenden, deze bestaan nog steeds uit wit zand, blauw water, palmboompjes en een cocktail in mn hand. Heel vervelend om van te voren te weten hoe je weekend eruit gaat zien Maar er zit nog een verrassing in, bij ons in de straat zit een lokale kroeg waar het elke zaterdagavond karaoke is. En ja ik ben mezelf niet om daar na een avondje Zanzibar geen liedje te gaan zingen. Dus de kennismaking met de karaoke was GE-WEL-DIG! Natuurlijk meteen vrienden maken met de barman/eigenaar (want hij had 3 boten). Dan ook maar meteen de deal gemaakt om gratis te kunnen varen met weinig bbq en veel drank. Klinkt als muziek in de oren toch? Ook maar afgesproken om iedere zaterdag mn zangkunsten te laten horen, tot de microfoon of alle glazen in de bar barsten. Dus afgelopen zaterdag stond ik er weer, samen met demi "Pianoman" te zingen. Nu het moment suprême, kennelijk kon je iets winnen... Opeens werden onze namen omgeroepen en dat we naar voren moesten komen. Dus wij dachten, huh wat is dit nou weer?? Hadden we een fles whiskey gewonnen Whiskey, bahbah... Nou op naar de bar die fles ophalen, maar nee Johnny (de barman) zei dat we hem pas mochten ophalen wanneer we naar huis gingen. Zo jammer, want nu is ie nog steeds dicht. Maar de weekenden blijven dus erg mooi en verhalen opleveren hahah

Dan nu het verdrietige nieuws voor jullie, pak de zakdoekjes er maar bij. Ik blijf een maand langer weg! Van 16 juli t/m 16 augustus ga ik namelijk reizen. Demi en ik kwamen er na 1.5 maand per toeval achter dat we allebei wilde reizen en naar dezelfde landen. Dus na wat uitzoekwerk hebben wij onze reis gepland. We gaan naar Suriname, Cuba en Miami. Bij terugkomst in Curaçao hebben we een dagje om al onze verhalen te vertellen en dan hop hop in het vliegtuig naar Nederland toe. Waar ik natuurlijk een warm welkom verwacht hé, ballonnen, spandoeken, alles Haha nee grapje, dat doe ik jullie (en vooral mezelf) maar niet aan.

Nou dat was weer mijn verhaal. Over 2 uur heb ik lekker weekend, morgen een dagje zeilen en zaterdag tennissen om alle extra kilo's er maar weer af te sporten... Ohnee zeilen is in mijn geval zonnen met een Amstel brightje in mijn hand. Dus dan volgende week maar beginnen met bootcampen, als jullie dus niets meer van mij horen heb ik het sporten niet overleefd. Dan was ik toch echt gemaakt om op het strand te liggen..

Ik hoorde trouwens dat het in Nederland ook zomer begint te worden of was dat maar voor korte duur?
Nah in ieder geval tot snel, de foto's komen ook nog ooit ergens een keertje. Even uitzoeken welke stranden nou het mooiste waren Oke oke ik zal dan nu toch echt stoppen om jullie jaloers te maken. Hopelijk vonden jullie het leuk om mijn verhaal weer te lezen en tot snel! Ayo!

CURACAO

Bon tardi allemaal! (vertaling: goede middag)

Na een drukke maand heb ik eindelijk de tijd gevonden om weer eens even een berichtje te plaatsen en jaaa ik zit hier al een maand

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel te vertellen. Want het leven gaat hier vrij constant.

Mijn stage bij Teamwork Curacao is begonnen met secretaresse functie voor het NHA Caribbean gedeelte. Ik moet mails beantwoorden, de telefoon opnemen en als er een klant naar de winkel komt informatie geven. Niet echt dat je zegt, wauw wat HBO-waardig en al helemaal geen HR. Maar gisteren heb ik dan toch echt mijn mond open getrokken en tegen de baas gezegd dat ik hier niet kom om secretaresse te zijn. Hij stond er heel erg open voor en vanaf maandag hoef ik nooit meer de telefoon op te nemen, winning!! Ik mag me namelijk gaan bezig houden met de andere kant van het bedrijf, de bedrijfsopleidingen en trainingen. Er zitten gigantische projecten aan te komen, waarbij ze eigenlijk nog geen idee hebben hoe ze het moeten doen. Want dit bedrijf kent maar 4 medewerkers, vanaf maandag 5 want er komt een nieuwe collega bij. Nu moet ik gaan bedenken wat ik wil gaan doen op het gebied van HR en hoe ik een toegevoegde waarde daarmee kan zijn. Dat waren de enigste twee eisen om een ja als antwoord te krijgen om iets te mogen doen. Dus de komende dagen mag ik flink gaan nadenken, wat o wat wil ik hier doen.

Daarnaast moet ik voor school een onderzoek doen. Ik ga onderzoek doen naar het informeel leren binnen bedrijven op Curaçao en hoe dit uiteindelijk een product kan worden van Teamwork. Maarten (de baas) wil mij hier erg goed in begeleiden en me alle tijd geven om hier een top resultaat neer te kunnen zetten.

Nu hebben jullie een beetje een beeld van wat ik doe op mijn stage en nee het is niet zo'n feest dat je amper stage hoeft te lopen. Gewoon 40 uur in de week.

Dan zal ik ook even een beeld schetsen van het eiland zelf. Om jullie meteen maar even op te vrolijken, elke dag schijnt hier de zon en is het gemiddeld 28 graden Het perfecte weer voor mij dus. Het strand ligt bij mijn huis om de hoek. Ik woon in een studentenhuis met 4 andere meisjes. We delen een patio met twee andere studentenhuizen, bij elkaar opgeteld zijn we met 49 mensen. Erg gezellig dus.

De hele week zijn er feestjes en happy hours, behalve op maandag. Dat is rustdag, die je ook wel nodig hebt. Maar gelukkig ben ik nog niet al mijn verstand verloren en ga ik niet 6/7 dagen per week stappen.

Weekend besteding bestaat uit iedere dag een ander strandje, tot dat we elk strand op Curaçao hebben gezien. De een is nog mooier dan de ander. Het is gewoon precies zoals je altijd ziet op van die mooie plaatjes. Wit zand en blauw water wat zo helder is dat je je tenen nog ziet als je aan het zwemmen bent haha. Er zijn niet alleen stranden waar niks te beleven is. Zo is er een strand waar twee varkens rondlopen, lig je lekker op je bedje in slaap te doezelen. Hoor je opeens geknor naast je oor, nou ik dacht dat mijn hart uit mijn lichaam ontsnapte.
Afgelopen weekend hebben we Playa Piskado bezocht, hier kun je tussen zeeschildpadden zwemmen. Dus met zo'n sexy snorkel de zee in, op zoek naar schildpadden. Zoeken, zoeken, zoeken, en dan ooooh mooie blauwe visjes aan je linkerzijde. Kijk je opeens naar rechts zie je opeens honderden (nee geen grap, echt honderden) vissen op je af zwemmen. Hartaanval nummer 2, een gillende Lise in de zee. De rest kwam niet meer bij van het lachen haha. Maar toen ik het eenmaal had laten bezinken was het toch wel erg mooi om die vissen te zien. En jaaa uiteindelijk zwom er dan toch echt opeens een schildpad naast mij!! Echt geweldig om te zien!

Ik zal proberen een aantal foto's erop te zetten, zodat jullie jaloers worden!

Dan ga ik de laatste 20 minuten van mijn stagedagje maar eens even uitzitten en dan weer genieten van het zonnetje.

Ayo! (vertaling: doei)

De activiteiten hoofdstad Jinja

Hoi hoi, daar ben ik weer na een druk maar geweldig weekje.

Mijn vorige bericht ging over wat ik nou precies deed bij X-Suba. Na deze drukke maar leerzame week hebben we het afgelopen week iets rustiger aan gedaan. Ik heb me vooral bezig gehouden met het opstellen van een aantal documenten, bijvoorbeeld contracten en brieven voor universiteiten om stagiaires te werven. Door deze rustige week hadden we veel energie over voor het weekend. Hier heb ik dan ook optimaal gebruik van gemaakt.

Jinja staat bekend als DE activiteiten hoofdstad van Jinja, de stad heeft deze naam gekregen omdat er veel activiteiten te doen zijn door dat het gelegen is aan de Nijl. Vrijdag hebben Sebas en ik onze dag besteed aan raften. We werden om half 9 opgehaald en naar het raftbedrijf gebracht, hier kregen we ontbijt en wat uitleg over hoe de dag zou gaan verlopen. Na alle informatie, een reddingsvest en een mooi geel helmpje te hebben gekregen, zijn we vertrokken naar het startpunt. In totaal waren we met 10 mensen, een groep Zweden, Sebas en ik. Eenmaal aangekomen bij het startpunt kregen we te horen dat de Zweden bij elkaar bleven en wij met zijn twee even moesten wachten op twee andere mensen die vanuit een andere plek kwamen. Nou helemaal prima, lekker met zijn 4 in een bootje. Ze vroegen aan ons of we de makkelijke, milde of crazy route wilde, die beslissing was snel gemaakt. Natuurlijk de crazy route, raftlevel 5 (het hoogste niveau zonder pro te zijn)! Maar al snel kwam de gedachte in ons op, wat nou als die andere twee de makkelijke route wilde.... Naja dan hadden ze maar pech. Na een tijdje kwamen er twee mannen aankomen, waarvan een een go-pro om zijn pols had zitten. Die gedachte van de makkelijke route ging al snel weg haha. Het waren twee Amerikanen die elk jaar een reisje gingen maken met wilde activiteiten, dit jaar dus raften op de Nijl. We werden voorgesteld aan onze leider (Nassau) en de instructie kon beginnen, wat moet je doen als de boot omkiept etc. Nou helmaal klaar voor de tocht, konden van onze eerste rapid af. Dit was een niveau 5 rappid, dus lekker om mee te beginnen. En ja hoor meteen kiepte onze boot volledig om en kwam ik natuurlijk weer onder de boot terecht. Eenmaal onder de boot uit gekomen konden we er weer in klimmen en onze tocht vervolgen. De volgende rapid lag op 15 minuten peddel afstand, dus na onze armspieren getest te hebben, konden we van de tweede af gaan. En ja hoor iedereen viel weer uit de boot, maar op de een of andere manier wist ik in een paar seconden tijd meters weg te zijn van de boot terwijl de rest er nog in de buurt was... Voor de veiligheid vaarde er allerlei Kajaks mee die je uit het water viste als je van je boot weg was. Dus hangend aan een Kajak hadden ze mij naar de Safety boot gebracht, omdat deze het dichtste bij was. Dus lekker genietend van het zonnetje kon ik mijn bootgenootjes zien struggelen met op de boot zien te komen. Hoor ik op een gegeven moment iemand heel hard Lise roepen. Bleek dat die Amerikaan te zijn die mij nog steeds kwijt was, dus ik maar even zwaaien. Eenmaal weer overgestapt te zijn op mijn eigen bootje, hebben we flink kunnen lachen om het feit dat ik zo ver weg was in zo'n korte tijd. Ohja en nog een dingetje, de Kajak man had mijn peddel nog. Dus opnieuw kon ik lekker van het zonnetje genieten, terwijl de rest hard aan het peddelen was. Want opnieuw duurde het een kwartier voordat we bij de volgende rapid aankwamen. Nassau had me hierdoor uitgeroepen tot queen of the boat, dus dat kreeg ik nog de hele dag te horen haha. Eenmaal me peddel terug en aangekomen bij de volgende rapid, vlogen we opnieuw uit de boot. En ja hoor, rara wie belandde er weer onder, precies Lise Janssen. Normaal niet zo erg, want je duwt de zijkant omhoog en je bent er weer onder uit. Maar deze keer hing iedereen al aan de zijkant van de boot, dus onmogelijk om op te tillen. Gelukkig heb je gewoon ruimte om adem te halen onder de boot. Maarja toch best lullig als je er niet uit kan. Dus ik met mn armpje proberen buiten de boot te komen en lopen zwaaien, had de Amerikaan me weer gevonden en riep meteen MENSEN LISE ZIT ONDER DE BOOT. Dus hun de boot optillen en ik was weer bevrijd haha. Nou weer in de boot geklauterd en door naar de laatste rapid voor de lunch. Nassau vertelde ons dat we een stukje over het land moesten lopen, omdat je anders in een rapid niveau 6 terecht kwam, wat dus alleen voor de professionele rafters is. Dus eenmaal op het land aangekomen, kijkend naar de rapid niveau 6 snapte we heeeeel goed waarom wij hier niet door gingen. Dat zou onze dood zijn geworden haha. Het was de bedoeling dat wij halverwege dat ding er weer in gingen, want daar was het niveau 2 of 5, dat konden we kiezen. Voor 5 had je 50% kans om er in te blijven zitten, maar moest je helemaal naar links en voor 2 had je 95% kans om er in te blijven zitten. Nou wij natuurlijk vol enthousiasme jaaa dan pakken we die van 5. Nassau vond het een goed plan, maar er zaten wel een paar dingen aan. We moesten daarvoor helemaal naar links, nou prima geen bezwaar. We wisten toen alleen nog niet dat we helemaal aan de rechterkant in het water gingen... Ohja en nog een dingetje, we moesten alles behalve in het midden belanden. Nou wij als een malle peddelen om links te komen, maar de stroming ging zo hard dat het onmogelijk was. Dus zodra je het land losliet stroomde je omlaag. Dus al snel kiepte de boot weer om en werd ik er helemaal uitgezwiept, natuurlijk precies in het gedeelte waar we niet terecht moesten komen . Al snel snapte ik waarom we dat stuk moesten vermijden, je kwam namelijk in een spiraal terecht. Dus na heel veel rondjes onder water, werd ik er midden in de stroming uitgevist. Dus weer hangend aan een Kajak (dezelfde gast als eerst, dus we hadden maar even kennis gemaakt) de stroming uit zien te komen en bij de safety boot gedumpt. Toen zag ik hoe ver iedereen was meegenomen door de stroming, dus ik vroeg waarom ze mij er al eerder uit hadden gevist en hun niet. Dat bleek dus te komen doordat ik in die spiraal terecht was gekomen en in de verkeerde stroming zat. Maar perfecte timing voor de lunch, iedereen kon bijkomen en laten bezinken wat er zojuist was gebeurd haha. Na een heerlijke lunch konden we weer verder. Maar de Zweedse groep wilde zich opsplitsen, de meisjes in die groep wilde ipv de milde route de makkelijke route en de jongens wilde juist de crazy route. Dus uiteindelijk zaten we met 9 mensen in een bootje, Lise en 8 mannen. Ze snapte niet hoe het kon dat ik niet bang was zoals die andere meisjes, toen gaf Sebas ze een verklaring: Lise kent geen angst, alleen voor spinnen. Goede verklaring . Nou door naar de volgende rapid, we wisten niet wat er gebeurde maar we wisten hem te overwinnen. WE ZATEN NOG IN ONZE BOOT, dat was een peddel highfive waard en ook de volgende wisten we weer te overwinnen. Nou toen hadden we nog één rapid te gaan, genaamd de Nile Special. We mochten kiezen of we er van af wilde zwemmen of in de boot. Dus we vroegen aan de nieuwe leider (Asraf) wat hij zou doen. Zijn antwoord was beide, na een hele verklaring die duidelijk maakte dat het onmogelijk was om in de boot te blijven zitten bij deze rapid gingen we toch maar in de boot er van af. Nou al snel vlogen we de lucht in met boot en al, zo hoog dat ik de tijd had om naar beneden te kijken en te bedenken oké daar ga ik dus vallen. Dat is op heel veel mensen en heel veel peddels... En ik dacht naja ik zal de gelukkige wel weer zijn om onder de boot terecht te komen, dus helemaal voorbereid viel ik in het water. Eenmaal weer boven water, opende ik mijn ogen en het was licht. Ik zat niet onder een boot . Het was me dan eindelijk gelukt om goed het water in te vallen haha. Al snel had ik door dat ik helemaal achteraan zat, dus tijd om te zwemmen, ofja zwemmen was niet nodig. Lekker drijvend door de Nijl wist ik op een onverklaarbare wijze iedereen in te halen totdat ik opeens voorop zat i.p.v. achteraan. Ze vertelde me de hele tijd dat ik naar links moest zwemmen, maar hoe hard ik ook probeerde ik bleef maar in dezelfde stroming en ging alleen vooruit i.p.v. naar links. Dus toen de stroming eindelijk verminderd was en ik links was aangekomen. Zeiden ze dat we weer terug moesten naar rechts... Maar ach, niks mis met lekker zwemmen in een warme rivier. Nou dit was dus een heel avontuur, maar wat was het geweldig!! Elke blauwe plek en liters Nijl water i.p.v. Nijl bier was het zeker waard. Ohja en de foto's die zijn gemaakt: i love them! Ik zal ze laten zien als ik weer thuis ben. Want de wifi hier is helaas te zwak om ze te uploaden. Eenmaal weer bij het huisje aangekomen, konden we ons gaan voorbereiden op een avondje stappen, ofja een paar biertjes doen wat veranderde in een geniale avond.

De zaterdag bestond uit 4 vergaderingen en bijkomen van de avond daarvoor. Het werd dus een rustig avondje, want ik moest me voorbereiden op de dag erna. Zondag ging ik namelijk Bungee Jumpen!!! Met prachtig uitzicht, hing ik boven de Nijl aan een touwtje zwaaien. Ik kan dus wel zeggen dat mijn weekend gewoon in één woord GEWELDIG was. Ik heb van elke seconde genoten en kan weer twee dingen van mijn bucketlist afstrepen!

En dan is nu mijn laatste week alweer aangebroken, wat gaat de tijd toch snel! Deze ben ik helaas iets minder begonnen. Gisteren heb ik de hele dag ziek op bed gelegen, maar dat is alweer over. Dus waarschijnlijk gewoon iets verkeerds gegeten ofzo, niks om je zorgen over te maken. En verder ga ik deze week nog even flink genieten van het mooie weer, de laatste dingen voor X-Suba afronden en natuurlijk mijn verjaardag vieren. Dan ga ik nu weer verder met het plannen van mijn verjaardag. Ik spreek jullie snel weer!

De week van verandering: Wat doe ik nou precies en wat doet X-Suba?

Hoi allemaal, hier ben ik weer na een druk weekje!

Afgelopen week heb ik samen met Kenneth beoordelingsgesprekken gevoerd met alle coaches. Dit hadden ze hier nog nooit eerder gedaan, wat eigenlijk niet voor te stellen is. Want hoe willen de coaches zich dan ontwikkelen? Uit al deze gesprekken kwam duidelijk naar voren dat iedereen dacht heel goed bezig te zijn, terwijl ze juist aan het afzakken waren. De motivatie van de coaches werd steeds minder, dit kwam doordat ze iedere keer weer met geld zaten te struggelen en er geen transparantie was binnen de organisatie. Dit was erg jammer om te horen, maar al een bekend probleem. Dat is dan ook iets waar ik al 4 weken mee bezig ben om te veranderen, wat er naar uit ziet een succes te worden. Na de beoordelingsgesprekken waren alle coaches erg enthousiast en vonden ze het fijn om te weten hoe en op welk gebied ze zichzelf konden ontwikkelen, dit was erg fijn om te horen. Want het is dus niet dat ze niet willen veranderen/ontwikkelen, ze wisten alleen niet hoe. Vrijdag was dan het moment van de waarheid. Ik had een coach ochtend georganiseerd waarbij we gingen werken aan de teamwork en de nieuwe veranderingen gingen uitleggen. Onder deze veranderingen vallen een nieuwe structuur, nieuwe systemen voor communicatie, planning en reporteren, maar ook data verwerken en financiën. Veel informatie om in een ochtend te stoppen, maar heel belangrijk om X-Suba overeind te houden. Nu klinkt dit natuurlijk heel vaag en globaal, dus ik zal het eens uitleggen...

We begonnen de ochtend met een teamwork opdracht, aangezien niemand elkaar motiveert om te verbeteren. Met behulp van een mindmap hadden ze samen de belangrijkste punten van teamwork op een bord gezet. Hier viel al meteen één ding op: niemand benoemde dingen zoals betrokkenheid, vertrouwen, dingen die echt in het team onderling belangrijk zijn. Alles was gericht op doelen nastreven en succes. Dit kwam goed uit voor de kleine interventie die ik had bedacht. Samen vormde ze een team, waarvan 1 iemand geblinddoekt wasknijpers in een bak moest gooien. De eerste keer moesten de teamgenoten stil zijn zonder dat diegene die gooide ervan af wist. Met het gevolg dat hij totaal niet gemotiveerd werd om te gooien, want alles ging ernaast en hij voortdurend om help liep te vragen zonder succes. De tweede keer gingen zijn teamgenoten heel enthousiast meeleven en hem helpen de wasknijpers in de bak te gooien. Je zag meteen dat hij sneller ging gooien, want zijn motivatie om te raken werd steeds groter en hij was blij dat hij eindelijk hulp kreeg haha. Dit was slechts een kleine opdracht, maar het liet ze wel inzien waarom teamwork nou belangrijk is en door deze opdracht hadden ze het besef gekregen. Ze zeiden meteen dat ze willen gaan veranderen om een sterker team te gaan creëren en interesse in elkaar te tonen, lokaal werken ze aan een ander onderdeel van het project.

Vervolgens gingen we terug naar de serieuze zaken die belangrijk waren voor de verandering, met om te beginnen de nieuwe structuur. Zoals ik al eerder heb verteld had ik de hiërarchie uit de structuur gehaald en nieuwe rollen toegevoegd. Deze nieuwe rollen zorgen voor de backup als iemand opeens een baan heeft of een nieuwe levensweg in wil slaan, want momenteel is die er niet. Stel er gebeurd iets ergs met Kenneth en hij zou niet meer voor X-Suba kunnen werken, dan stort heel X-Suba in en dat moeten we niet hebben natuurlijk. De reactie van de coaches waren erg divers, van heel enthousiast tot heel veel verwarring. Ze hadden namelijk nog nooit een structuur gezien wat geen harkenmodel was, maar na wat uitleg snapte ze waarom ik deze keuze had gemaakt. Namelijk omdat ze een team zijn en dat iedereen gelijk is, maar dat de een beter is omdat hij toevallig een andere rol binnen de organisatie heeft. Ook de rollen zorgde voor wat verwarring, want niemand wist nou echt welke rol ze zelf bezaten en wat het allemaal inhield. Het perfecte moment dus om de functiebeschrijvingen uit te leggen. Per functie/rol heb ik een overzicht gemaakt met een positie overzicht, hoofd verantwoordelijkheden, kwalificaties en de benodigde vaardigheden voor die functie. Hier reageerde ze heel enthousiast op want eindelijk kwam er transparantie en duidelijkheid binnen de organisatie. De nieuwe structuur was dus een succes!

Vervolgens heb ik de nieuwe veranderingen op het gebied van reporteren, planning en communicatie uitgelegd. Zo hebben Kenneth en ik een Dropbox gecreëerd waar iedereen zijn documenten kan delen en aanpassen en dat iedereen kan zien waar de organisatie mee bezig is (natuurlijk komen de vertrouwelijke documenten niet daarop). Ook dit was weer een hele shock voor de coaches, want niemand had ook van het concept Dropbox gehoord. Maar na wat creativiteit met tekeningen en uitleg, snapte ze dat het gewoon iets was op het net waar iedereen bij kan op verschillende apparaten. Dit deed me wel echt beseffen van wow bij ons is het zo vanzelfsprekend dat we allemaal weten wat het is. Heel het internet en allerlei systemen, terwijl ze hier niet eens weten dat internet met een satelliet is verbonden. Een andere verandering is een notulist tijdens vergaderingen. Iedere week hebben de coaches een vergadering over belangrijke zaken en ja er werden aantekeningen gemaakt maar ieder voor zich en in een schriftje wat eigenlijk al vol staat. Dus logisch dat ze geen duidelijk overzicht hebben van wat er nou in vergaderingen is verteld. Aangezien de organisatie in bezit is van een aantal laptops voor de computerlessen, is het een simpele oplossing om deze te gebruiken tijdens vergaderingen en dat een iemand goede aantekeningen maakt van wat er wordt gezegd. Dit zijn slechts twee van de zes voorbeelden die veel invloed zullen hebben op de vooruitgang van X-Suba. Ook hier werd weer erg enthousiast op gereageerd.

Na deze informatie hadden we een pauze ingelast, Brenda (de poetsvrouw) had een heerlijke lunch gemaakt zodat iedereen weer wat energie kreeg en het aan kon om nog meer informatie te horen te krijgen. Monica ging namelijk uitleggen hoe ze het beste hun data konden verwerken, want nu doen ze alles op de gok voor grote evenementen. Het is opzich best wel handig om te weten hoeveel kinderen er bij het vorige evenement waren, maar ook hoeveel jongens en hoeveel meisjes, zodat je kan zien hoe de organisatie groeit. Ook hier hadden ze nog nooit over na gedacht, wat eigenlijk ook weer een simpele verandering is. Want met een Excel-bestandje ben je er al en ja ze weten hier hoe Excel werkt. Toen ze het nut van de data verwerking hadden ingezien, zijn we doorgegaan met de financiën. Hier heeft Monica weer uitgelegd waarom het belangrijk is om alles wat je uitgeeft of binnenkrijgt te noteren, ook hier werd Excel weer aan gekoppeld.

Als laatste zijn we de dag geëindigd met het allergrootste probleem: fundraising. Hoe kan de organisatie meer geld ophalen? Aangezien dit een groot en moeilijk probleem is, hebben we de coaches de opdracht gegeven hier over na te gaan denken. Zelf hebben Kenneth en ik al bedacht om X-Suba meer bekendheid te geven in andere landen, want het heeft veel internationale contacten waar nu eigenlijk niets mee gedaan wordt. Met name het leercentrum is erg aantrekkelijk voor donaties, want een sponsoring voor school is veel aantrekkelijker dan sport voor de meeste mensen. De dag werd als een groot succes gezien en alle coaches waren erg blij met mijn inzet om dit te organiseren. Ze willen echt gaan verbeteren en zijn er van overtuigd dat het met deze hulp en nieuwe inzichten ook gaat lukken. Erg fijn om te horen dat mijn werk hier zo erg gewaardeerd wordt en hopelijk zo veel kan veranderen voor de organisatie.

Ik heb gehoord dat jullie een aantal vragen hebben over wat X-Suba nou precies doet en hoe ze met het geld omgaan, dit zal ik hieronder kort beschrijven.
De vier weken dat ik hier ben ben ik erachter gekomen hoe moeilijk het voor X-Suba is om te blijven bestaan. Omdat ze als NGO geregistreerd zijn, krijgen ze ieder jaar een kleine subsidie. Maar dit is lang niet genoeg om hun project rond te krijgen en zeker niet als het zo hard blijft groeien als nu. De organisatie bestaat uit alleen maar vrijwliligers en is ooit begonnen als basketbal project om kinderen van de straat te houden en dus een betere toekomst te geven, maar dit is in 4 jaar tijd uitgegroeid tot ze veel meer! Ondertussen leren ze kinderen voetbal, basketbal en korfbal. Maar sport is niet het enigste, de sportlessen worden gecombineerd met levenslessen (denk hierbij aan doelen stellen, vertrouwen, samenwerken, etc.). Voor deze sporten worden een aantal keer per jaar evenementen georganiseerd, zodat ze ook wedstrijden kunnen spelen met kinderen buiten Walukuba en plaatselijke evenementen zodat de ouders kunnen zien waar hun kinderen naartoe gaan. Dit kan niet zo vaak als ze willen, aangezien het voor hier veel geld kost. Voor een evenement zijn ze al snel 250.000 Shilling kwijt, wat omgerekend ongeveer €60 euro is. Eigenlijk te bizar voor woorden, want wat is 60 euro nou op een mensenleven terwijl dat voor hier bijna onmogelijk is om bij elkaar te krijgen. Daarnaast heeft X-Suba een leercentrum waar ze lessen geven in SRHR (dit is seksuele voorlichting), gezondheid, Engels, wiskunde, scheikunde, natuurkunde en computerlessen. Dit is voor de kinderen die lid zijn van X-Suba, hier kunnen de kinderen in Walukuba gratis lid van worden. Kinderen die veel interesse tonen in de lessen, goed presteren op school en een goede kans in de toekomst hebben maar geen geld hebben om naar school te gaan, kunnen gesponsord worden door X-Suba. X-Suba betaald dan hun schoolgeld, uniformen en alles wat nodig is om naar school te kunnen gaan. Hier staat echter wel wat dingen tegenover, namelijk dat ze goed blijven presteren op school en buiten school om naar de huiswerk klassen komen. Hier kunnen ze geholpen worden of hulp geven aan de andere gesponsorde kinderen. Bijvoorbeeld nu in de vakantie brengen ze 4 uur per week door in het leercentrum om bezig te zijn aan school. Ik denk dat dit een mooie regeling is, want er lopen hier echt veel slimme kinderen rond die anders gewoon geen kans hebben om naar een school te gaan. De gesponsorde kinderen worden meestal gesponsord door één bepaald persoon ergens op deze aardbol, dus een 1-op-1 sponsoring. Zo is er bijvoorbeeld een Nederlandse vrouw die een jong jongetje sponsort om naar school te gaan. Ik denk dat dit een mooie mogelijkheid is om kinderen een betere toekomst te geven. Momenteel willen ze X-Suba nog verder uitbreiden met een ICT-centrum, zodat ze nog meer kinderen maar ook volwassenen de mogelijkheid kunnen bieden computerlessen te volgen. Op dit moment zijn er slechts 4 kinderen die computerles kunnen volgen, want meer computers zijn er niet. Dit ICT-centrum willen ze combineren met een soort bibliotheek, zodat de kinderen gestimuleerd worden Engelse boeken te lezen.

Hopelijk hebben jullie nu een duidelijk beeld gekregen van wat de organisatie doet en hoe ze het geld besteden. Ik vond het opmerkelijk om te zien hoe ze de hele organisatie richten op de ontwikkeling van kinderen. De kinderen gaan voor alles, zelfs voor de persoonlijke levens van de coaches. Iedere dag staan er rond het coach huis (waar wij momenteel wonen) kinderen aandacht te vragen van de coaches. Je zou zeggen dat je er op een gegeven moment moe van wordt, maar je weet dat ze alleen komen omdat ze thuis die aandacht missen. De meeste thuissituaties zijn slecht en ouders kijken nauwelijks om naar hun kinderen. In de vakantie spelen de kinderen de hele dag een beetje op straat of helpen ze in het huishouden, want meer hebben ze niet te doen. Ze leven hier niet met tijd, maar iedere dag weten ze wanneer het 16.00 uur is, want dan staan ze op het veld klaar om weer te sporten en spelen met de coaches. Ik heb een aantal kinderen gevraagd hoe ze dan weten dat het 16.00 uur is, maar dat weten ze niet. Ze doen het gewoon op gevoel en aangezien ze iedere dag naar dit moment toe leven weten ze gewoon wanneer het tijd is. Na deze vier weken sta ik nog steeds versteld van hoe veel impact X-Suba heeft op de samenleving van Walukuba en ondanks het tekort aan geld toch overeind blijven staan en hun best blijven doen dat de kinderen niets van dit probleem mee krijgen. Dit heeft bij mij dan ook de doorslag gegeven om wanneer ik weer terug in Nederland ben iedere maand een bedrag te gaan doneren. Nu ik dit gezien heb, weet ik zeker dat het geld goed terecht komt en voor zo'n klein bedrag eigenlijk kunnen ze hier zo veel doen...

Ohja en nog even twee klein dingetjes, ik heb besloten één week reizen op te offeren voor X-Suba. De tijd vliegt voorbij en door alle uitstapjes in de weekenden heb ik al veel van het land kunnen zien. Dus nu blijf ik een week langer bij X-Suba om te helpen en mijn verjaardag te vieren, want dit werd niet gewaardeerd dat ik ze van te voren ging verlaten hahaha. Op het einde doe ik nog een drie-daagse safari om de reis mooi af te sluiten. En mijn voet, die is weer zo soepel als een elastiekje. Het rustig stilzitten kan weer ingeruild worden voor rondspringen en gekke dansjes doen. Deze twee dingen stelt veel van jullie vast wel gerust eh

Nou ik ga weer van het zonnetje genieten, doeidoei!

Happy New Year

Hallo allemaal, ten eerste natuurlijk allemaal de beste wensen en een gelukkig nieuwjaar! Ik hoorde dat jullie allemaal erg enthousiast reageren op mijn verhalen, wat leuk! Dan ben ik ze niet voor niets aan het schrijven haha. Dan bereid je maar alvast voor op weer een onverwacht verhaal

Ik heb er weer een weekje opzitten en wat voor een, de week van oud en nieuw! Na een week hard gewerkt te hebben aan functiebeschrijvingen en beoordelingsgesprekken voor te hebben bereid, was het zondag dan eindelijk oud en nieuw. We begonnen deze dag met een heerlijke lunch en onze Secret Santa (surprise). Sebastiaan had mij, hij had allemaal kleine souveniertjes van Uganda gekocht, erg leuk! Ik had Kenneth en voor hem had ik een foto van de Sipi falls ingelijst. Hier was hij zo blij mee, hij had wel 10x gezegd dat die het zo geweldig vond. Na de lunch gingen Monica en ik even naar de winkel, wat door iedereen weer als verdacht werd gezien. Maar het was niets raars, gewoon even drank halen om de dag maar alvast goed te beginnen. Buiten in het zonnetje met goedkope drank, echt genieten! Om half 10 zijn we dan toch maar naar de stad gedaan om even avondeten te kopen. Nouuuu we hadden het kraampje gevonden met de aller lekkerste Rolexen, beste bodem ever! Vervolgens zijn we doorgegaan naar the Bourbon om nieuwjaar te vieren. Ondanks de verschrikkelijke muziek en 0,0 sfeer was het toch erg gezellig. Om 12 uur werd er vuurwerk afgestoken, wat volgens mij niet helemaal via plan verliep. Opeens schoten er wat vonken het publiek in, maar niemand echt gewond geraakt gelukkig. Rond een uurtje of 3 leek het ons wel een goed plan om nog naar een andere kroeg te gaan. En waarom zou je op een boda gaan als je ook kan lopen, dit leverde wat sprint wedstrijden op tussen wat mensen, een iemand die de hele tijd ging zitten enzo. Dus het was een lange maar leuke tocht. Ohja er liep ook nog een gast mee waarvan niemand wist wie het was... Maar hij zei tegen ons allemaal jaaa ik betaal jullie eerste rondje. Nou prima dan loop maar mee. Eenmaal bij The Office (kroeg waar je normaal komt om even iemand op te halen) aangekomen werden we inderdaad op een rondje getrakteerd. Nou allemaal gezellig, maar toen kwam het moment dat je naar de wc moest. Het eerste wat ik kreeg te horen, LISE JE GAAT NIET ALLEEN!! Nou Monica en ik met zijn tweeën naar de wc en ik begreep na 1 seconde al waarom ik niet alleen mocht gaan. Echt iedere gast probeerde je vast te pakken/mee te sleuren. Maar gelukkig kunnen gezichtsuitdrukkingen ook heel duidelijk zijn. Nou de wc-tocht overleeft en door naar de dansvloer. En opeens stond die wild vreemde gast weer bij ons. Meteen kwamen er twee mannen op mij af en die gast jaagde ze meteen weg. Nou prima, fijn dankjewel! Maar het werd van kwaad tot erger. Wij stonden gewoon met zijn vijven plezier te maken en de rare gast stond een beetje achterons als een emotieloze bodyguard uit zijn ogen te kijken. Begint hij opeens tegen Sebastiaan te zeggen dat hij ons met respect moest behandelen terwijl hij niets deed? Nou erg apart als je het mij vraagt. Vervolgens zegt die rare gast tegen mij dat ik zijn bier vast moest houden want dan ging hij Sebastiaan slaan zodat hij weg ging. Toen heb ik even duidelijk gemaakt dat dat toch echt niet ging gebeuren, zonder succes helaas. Opeens greep hij bij Sebastiaan zijn keel... En ik zou Lise niet zijn als ik er tussen in ging staan, want ik dacht ach mij doet die toch niks als die mij zo probeert te beschermen. Opnieuw even heel duidelijk gemaakt dat hij eens normaal moest doen en dat hij niet iemand van ons ging slaan. Uiteindelijk zijn we maar naar huis gegaan, want de sfeer werd er niet beter op en ik kon niet meer op mijn voet staan.. Lang verhaal wat ik straks even uit zal leggen. Maar ondanks dit alles was het een top avond!

Nou 1 januari en hoe kun je het jaar beter starten met weer een tripje. Kenneth, Monica, Joel, Sebastiaan en ik gingen met zijn vijven naar Kampala toe, want de broer van Kenneth was jarig. Allemaal fris en fruitig in die auto, vooral Monica hahaha. Die kon nog geen daglicht verdragen op de vroege ochtend. Na een drie uur durende rit naar Kampala waren we aangekomen bij de ouders van Kenneth. Even kennis gemaakt en we mochten vooral niet zeggen dat we naar de verjaardag van die broer gingen. Nou prima, niet echt over nagedacht want het zal wel een of andere vage familieruzie zijn. Nou door naar Brian de broer van Kenneth. Alle broers/zussen/neven/nichten waren uitgenodigd en ja hoor het was een feestje met heel veel eten. Dat is dus echt iets Ugandees, overal waar je komt moet je echt eten voor het leven. Dus ik denk dat ik rollend naar huis kom... Nou na het eten begonnen we maar met wat drankjes en ging Brian een speech houden om iedereen te bedanken en vooral Kenneth als broertje. Toen nam Kenneth de speech over, maar dit was niet zomaar een speech. Hij ging Monica ten huwelijk vragen!!! Wat was dit leuk om mee te maken. En het antwoord was natuurlijk ja. Nou door met het feestje, waarvan een belangrijk onderdeel is vrouwen en poseren voor foto's. Monica en ik moesten er helaas ook aan geloven. En nee niet dat ze dan 1 foto maken en die naar iedereen doorsturen. Nee ze maken 100 foto's per telefoon en dan nog met 6 verschillende telefoons... De logica hier blijft heel ver te zoeken, het verbaast me iedere dag weer. Na het feestje toch maar weer terug gegaan naar de ouders van Kenneth want, je zal het niet geloven, ze hadden ons uitgenodigd om daar te komen eten. Dus met al een volle maag konden we weer gaan eten haha. Naja het gaat om het idee, erg aardig van die ouders! Vervolgens zijn we naar het hotel gegaan waar we sliepen, want iedereen was gesloopt. De volgende ochtend werden we verrast met roomservice, een ontbijt wat net een heel buffet leek. Dus weer helemaal volgepropt met eten konden we weer terug naar huis. Dus eenmaal in Jinja aangekomen stoppen we opeens bij een wit groot huis. Zegt Kenneth, Lise we zijn bij het ziekenhuis voor je voet. UHM OKE?! Bedankt voor de mentale voorbereiding..... Maar misschien maar goed ook aangezien ik zo'n grote fan ben van ziekenhuizen.

Dan zal ik maar eens even uitleggen wat ik nou precies met mijn voet heb gedaan. Ofja wat ik heb gedaan weet ik eigenlijk niet... Sinds kerst had ik af en toe erge steken in mijn hak, vooral na veel wandelen. Maar dit werd met de dag erger, het maakte niet meer uit wat ik deed mijn voet was helemaal dik met brandende en stekende pijn die niet meer weg ging. En met oudjaar dus zo erg was dat ik midden in de kroeg mn schoen uit had getrokken en vrolijk op mijn sok rond liep totdat het weer ging. Maar dus met gevolg dat ik er op een gegeven moment binnen 1 seconde opeens helemaal niet meer op kon staan. De zwelling in mijn voet nam maar niet af en de pijn ook niet. Dus iedereen maakte zich een beetje zorgen waardoor we uiteindelijk dus met zijn vijven in het ziekenhuis belandde. Nou ook hier was de logica weer ver te zoeken. Er was welgeteld 1 dokter aanwezig, dus na een hele lange tijd wachten was ik dan toch aan de beurt. Nou die wist na 5 seconden vast te stellen dat ik een urine onderzoek moest doen en een foto moest laten maken. Beide bleken uiteindelijk goed te zijn, dus geen gebroken voet/hak iets en geen ontsteking of infectie. Ohja die foto moest je weer totaal ergens anders laten maken, dus er zaten nog wat boda ritjes tussen naar de stad haha. Nou eenmaal weer terug gekomen bij de dokter (wat weer iemand anders was) met de foto's wist hij ook niet echt wat het dan toch moest zijn. Misschien gewoon ergens een keer omgezwikt, waardoor mijn hak pijn is gaan doen. Dus moet ik maar even 5 dagen pijnstillers slikken en een verbandje erom om het te verstevigen en dan over vijf dagen weer terug komen. En natuurlijk rustig aan doen, wat mijn beste kwaliteit is natuurlijk! Nee grapje, ik verveel me helemaal kapot als ik niks doe.

Maar ik heb deze week dus weer heel wat avonturen meegemaakt, een huwelijksaanzoek en een ziekenhuis bezoek. De rest van de week mag ik me bezig gaan houden met beoordelingsgesprekken en een informatieochtend voor de coaches, waarbij ze de nieuwe structuur en systemen te horen krijgen en een workshop voor teambuilding. Genoeg te doen dus.

Nu mag ik lekker gaan koken, dus tot snel!

Sipi Falls & Merry Christmas!

Hoi Hoi!

Hopelijk hebben jullie allemaal een leuke kerst gehad?! Ik in ieder geval wel.

Om mijn vorige verhaal te vervolgen zal ik beginnen met de Sipi Falls. Tijdens een ritje op Mount Elgon hebben we flink genoten van het uitzicht. Wat was het mooi! Eenmaal aangekomen op bestemming (Sipi), konden we kiezen tussen twee accomodaties. Eentje waarvoor je 60 dollar voor een nacht betaalde, of eentje waarvoor je 5 euro betaalde. Nou die keuze was snel gemaakt, lekker terug naar het primitieve voor 5 euro. Geen elektriciteit, geen water, helemaal niks als een klein rond hutje met bedden erin. Maar wat hebben we gelachen. Toen we onze spullen in het hutje hadden gelegd gingen we ons klaarmaken voor een hike door de Sipi Falls. We kregen allemaal een stok die net zo groot was als ik ongeveer, ik miste alleen nog de schapen die achter mij aan liepen. Dan was herder Lise helemaal compleet. Tijdens de hike van 4 uur hebben we 3 watervallen gezien. En als je dan toch onder aan die waterval staat, dan kun je er maar net zo goed onder/tussen gaan staan toch? En hoe vet was dat! Die ervaring vergeet ik nooit meer. Wat ook erg leuk was, was dat onze gids Roger ervan hield om foto's te maken want dat had hij ooit als beroep gehad. Dus hij had de camera van Monica toegeëigend tijdens de tocht en extreem veel maar leuke foto's gemaakt. Wanneer ik deze heb zal ik ze zeker hierop plaatsen. Na de hike zijn we nog een berg opgeklommen om van de zonsondergang te genieten en opnieuw was het weer een fantastisch uitzicht! Teruggekomen bij onze slaapplek was er eten voor ons gemaakt, maar de hele regio zat zonder stroom. Dus het enige lampje in de publieke ruimte deed het ook niet meer. Toen was het primitieve helemaal compleet met een lantaarntje hahah.

De volgende ochtend zijn we weer naar Jinja vertrokken voor kerstavond. Dit gebeurde niet zo soepel als gepland. We hadden pech onderweg en nee hier is geen anwb. Dus gestrand in de middle of nowhere, maar al snel kwamen lokale mensen ons helpen. Dat is hier zo mooi om te zien, iedereen helpt elkaar. Heel dit land lijkt net een groot geheel qua mensen. Iets wat je in Nederland nooit zal zien. De motor was overhit, dus na er wat water opgegooid te hebben konden we weer verder. Nog steeds deed de auto het niet geweldig, maar het reed in ieder geval weer. Nadat we weer thuis aangekomen waren zijn we met zijn alle naar the Bourbon gegaan om te genieten van zonsondergang met een lekker koud biertje. Hier hebben we bedacht om Secret Santa te gaan doen voor oudjaarsdag, oftewel gewoon surprise. Ergens die avond hadden Sebastiaan en Kenneth het plan bedacht dat ze de hele avond gingen regelen. Nou helemaal prima, dus we vervolgde de avond naar een straattentje waar ze rolex verkochten. Geweldig goed avondeten... Daarna belanden we opeens in een casino waar alleen maar Indiase of Chinese mensen waren. Dus toen zijn we maar snel naar het kroeg gedeelte gegaan wat zo goed als leeg is. Hier hebben Kenneth, Monica en Joel kennis gemaakt met de polonaise. Met zijn vijf liepen we zonder schaamte door die kroeg heen. Die paar mensen die er waren, keken ons aan alsof we gek waren wat nog meer plezier bij ons opleverde. Daarna zijn we naar The Office gegaan. Dit is een kroeg die bekend staat als je komt er om even iemand op te pikken. Nou geweldig volk toch... Na er toch maar het beste van gemaakt te hebben zijn we weer braaf naar huis gegaan. Het was een kerstavond om nooit te vergeten. Het zat vol onverwachte dingen en een battle tussen de mannen en vrouwen, want wij zouden watjes zijn. Nou dat tegendeel is bewezen.

Eerste kerstdag zouden we eigenlijk naar Kampala gaan. Maar door wat familieproblemen bij Kenneth zijn familie, zijn Monica, Sebastiaan en ik maar gewoon in Jinja gebleven om kerst te vieren met Joel. We hadden bedacht om een uitgebreide lunch te koken, waarvoor Joel en ik inkopen zouden gaan doen. Dus wij met zijn twee op naar de markt, nou die was bijna leeg dus vertelde Joel me dat we naar een andere markt zouden gaan. Ik weet niet waar het mis ging, maar opeens stonden we bij zijn familie in de tuin... Het meest onverwachte ooit, maar wel leuk om te zien hoe de mensen hier zich klaar maken voor kerstmis. Kippen slachten enzo... Terug aangekomen met weinig eten, omdat ze nergens iets hadden. Hadden Monica en ik maar besloten om de boodschappen te gaan doen in plaats van met Joel, want dat levert rare tripjes op. Op de boda boda naar de stad in de hoop dat ze daar wel nog wat hadden en ja hoor er was nog genoeg. Hier kwam het idee in ons op om cadeautjes te maken voor de kindjes hier. Dus we hadden een zak lollies gekocht om deze in te pakken en aan de kinderen te geven. Na de lunch zijn we naar een zwembad gegaan op een berg, waar je zwom met uitzicht op de Nijl en tussen de palmbomen en apen. Wat was dit heerlijk. 'S avonds hebben we het rustig gehouden met een kampvuurtje en het eten wat over was van de lunch.

Tweede kerstdag zijn we opnieuw gaan zwemmen. We zijn naar een ander punt aan de Nijl gegaan waar je aan een soort kabelbaan het water in kon gaan. Sebastiaan en ik vol enthousiasme van dat ding af, om vervolgens weer heel ver terug te moeten zwemmen met een touw. Monica durfde de uitdaging ook aan, maar wel met een reddingsvestje. Dit maakte het terugzwemmen met touw iets moeilijker omdat ze bleef drijven en dus met de stroming terug naar achter geduwd werd. Dus ik het water in springen om het touw over te nemen. De tweede keer durfde ze het aan zonder reddingsvest, want dat zat alleen maar in de weg. Dit ging iets beter, maar twee meter voordat ze er was kon ze niet meer. Ze was helemaal op en opeens roept ze Lise help. Dus ik sprint naar dat water toe en spring erin. Ze was gewoon helemaal buiten adem en kon niet meer zwemmen ze zakte alleen maar omlaag in plaats van vooruit. Dus ik het touw gepakt en met Monica hangend aan mij het laatste stukje terug gezwommen.. Dit was wel even schrikken, maar het ging allemaal goed. Hierna gingen Sebastiaan en ik nog even van een schans afspringen, waardoor we als gek werden verklaard omdat wij geen angst kende volgens hun haha. Daarna zijn we terug gegaan naar het restaurant waar we de lekkerste hamburger van Jinja hebben gehad. Op de weg terug naar huis zijn we nog even gestopt bij de plek waar mensen kunnen Bungeejumpen. Helaas was daar niemand aan het springen, maar we zaten daar lekker in het zonnetje met een koud biertje. De avond hebben we weer rustig thuis doorgebracht.

Ik heb dus een geweldige kerst gehad: zon, zwemmen, palmbomen en heel veel plezier! Hopelijk was die van jullie ook geslaagd. Nu gaat het normale leven weer beginnen voor een paar dagen. Dus ik spreek jullie snel weer! Tot ziens

Weekendje weg

Hallo allemaal!

Afgelopen week heb ik de structuur van X-Suba proberen te veranderen in opdracht van Kenneth. Hij vertelde me iedere keer dat het een team was en niet wist hoe hij dit moest verwerken. Dus ik heb het hiërarchische model dat ze hadden geschrapt en omgevormd naar een samenhangend geheel. Hij was heel enthousiast met de uitkomst en wil dat ik het nog verder uit ga werken. Dit was erg fijn om te horen, want machtsverschillen zijn heel gebruikelijk in Uganda.

Voor dit weekend hebben Kenneth, Monica, Sebastiaan en ik een tripje gepland naar de Sipi falls. Vandaag zijn we na een dag lang wachten op de auto die eigenlijk om 11 zou komen maar er uiteindelijk om half 4 was dan toch eindelijk naar de Sipi falls vertrokken. Na een rit van 3,5 uur zijn we in Mbale beland, dit is een stadje gelegen tegen Mount Elgon. Deze berg is de grens tussen Uganda en Kenia. Tijdens deze autorit heb ik volop zitten genieten van het prachtige uitzicht. Wat een mooi land is dit! Eenmaal aangekomen in het hotel hebben we met zn alle zitten genieten van een koud Nile biertje en zijn we vervolgens gaan uiteten bij chicken papa. Dit is een soort KFC, maar dan met iets meer stijl. Je had gewoon een bord en bestek, bediening, noem maar op. Luxe dus ? Aangezien je in Jinja nonstop hetzelfde eet (zn 6 stukken fruit en 8 stukken groenten op een dag), was dit echt ongelofelijk lekker. Ik heb nog nooit zo erg van fastfood genoten ?

Morgen vervolgen we onze tocht naar de Sipi falls, wat ongeveer 2 uur rijden is. Maar met die wegen hier weet je het nooit... Dan kan het zo maar zijn dat er opeens een blokade op de weg staat of er gewoon complete gaten in zitten. In ieder geval mensen die wagenziek zijn, stap vooral nooit in een auto in Uganda! Bij de Sipi falls gaan we een hike maken naar de watervallen en van het plaatsje genieten. Dus tijd om te gaan slapen!

Weltrusten en ik zal snel laten weten hoe het is geweest! Doeidoei! ??

Het weekend

Hallo allemaal,

Eindelijk heb ik weer de tijd en wifi om een nieuw verhaal te kunnen schrijven. We hebben het weekend weer overleefd en kunnen rustig aan weer door met het verbeteren van de organisatie.

Vrijdag ben ik samen met Joel, Iggy en Simon naar Alain geweest. Een vrouw die wiskunde les geeft op een school hier. Hier hebben we de hele middag gezeten en beetje gebuurt met zn alle en heel veel gegeten, want dat is hier heel gebruikelijk. Overal waar je komt krijg je een bord met eten wat voor 3 mensen bestemd is. Dat is dus iedere keer weer onmogelijk om op te krijgen, vooral wanneer je net hebt gegeten. Maar ze bedoelen het goed, dus gewoon naar binnen blijven duwen haha ? Vervolgens zijn we weer naar het speelveld gegaan om een beetje te voetballen met de kindjes hier. ‘S avonds werd ik voorgesteld aan de Rolex, ik moest het proberen want het was echt iets Ugandees. Nou het eerste wat in mij op kwam, huh dat is toch een horloge? Nou op weg naar de markt de hele tijd aan het afvragen wat t dan toch zou zijn. Staan we bij een kraampje waar ze deze maken, is het gewoon een omelet ? Deze werd opgerold met een soort pannenkoek (kan de naam niet onthouden) en dat was ons avondeten. Met zn vieren zijn we naar de stad gereden, maar dan echt op zn Ugandees. Wat houdt dit nou in? Nou dat is gezellig met 3 man op een boda boda (brommertje). Sebastiaan en ik op een brommer en Kenneth en Iggy op een andere brommer. Zat ik dan lekker knus tussen de chauffeur en Sebastiaan in, wat hebben wij gelachen haha. Eenmaal aangekomen in de stad met onze rolex, zaten we op een terrasje te genieten met een Nile Beer. Dat is een biertje gemaakt in deze regio, erg lekker en halve liters voor 75 cent oftewel een winwinsituatie ? Toen we het eten en drinken op hadden zijn we naar een bar gegaan, deze lag aan de Nijl. Het was echt zo mooi! De eigenaar was een Duitser, dus hier heb ik ook nog even mee staan praten. Maar gewoon in het Engels natuurlijk, want ik en Duits neehh geen goede combi...

De volgende dag hadden we een basketbal toernooi georganiseerd met X-Suba. Er werden allerlei wedstrijden gespeeld, niet alleen basketbal, zodat buitenstaanders kennis konden maken met X-Suba. De dag begon met Zumba, nouu het kon niet beter! Zien jullie het al voor je, ik en Ugandese zumba passen? Nee? Ik ook niet ? Sebastiaan en ik wisten niet wat ons overkwam, maar wat hebben we gelachen oioioi. Toen deze dag was afgelopen zijn Sebastiaan en ik bij onze beste vriend in de wijk wezen eten. Het restaurant (container) waar ik het in mn vorige verhaal ookal over had. Vervolgens zijn we met het hele huis wezen stappen. Om te beginnen in een lokaal barretje waar ze emmers met warm bier hadden. Ook dat moest ik weer verplicht proberen, helaas... Het zag er uit als afval van koffie en t was vies bahbah ? Vervolgens zijn we naar een club gegaan waar een verjaardagsfeest was. Twee vrouwen in roze jurkjes met kroontjes op. Niemand wist wat er aan de hand was, want kennelijk was het niet gebruikelijk. Toen bleek om kwart voor 1 dat het een verjaardagsfeestje bleek te zijn. Ook erg logisch om kwart voor 1, denk dat de volgende dag hier wat later begint dan bij ons haha. Dit was een erg gezellige avond, er is weer veel gelachen want we gingen met zn alle de zumbapasjes doen. De Nederlanders tegen de Ugandezen en natuurlijk hadden wij gewonnen ?

Zondag ben ik met Sebastiaan en het voetbalteam naar een strandje gegaan aan het Victoria meer. Niet echt een strandje te noemen, maar dat doet er niet toe. Hier hebben we het hele team meegenomen op een boottochtje, dat hadden ze namelijk nog nooit gedaan en ze werden er zo gelukkig van. Dat was zo leuk om te zien hoe blij die kinderen er van werden. Ik zal een foto toevoegen aan de foto’s dan kunnen jullie het zien! Na een beetje zwemmen en chillen zijn we weer terug gelopen naar het huisje. Hier heb ik met Kenneth nog een potje scrabble gespeeld. Ik weet niet wat het is, maar ze spelen dat hier heel graag. ‘S avonds waren alle coaches uitgenodigd voor een kampvuur. Sebastiaan en ik hadden voor het eten gezorgd, een simpele pasta met rode saus en wat groente want meer hebben ze hier niet. Dus met wat creativiteit in de keuken kwam er toch nog iets eetbaars uit. De hele avond midden op straat rond een kampvuur gezeten met eten en cocktails, ofja de cocktail was meer 99% Ugandese gin en 1% geperst fruit. Weer een gezellig avondje wat eindige met een vol glas drinken over mij heen. Joel bedacht even de bank te slopen toen we er op zaten, dus we vielen er allebei achterover vanaf..

Vanochtend heb ik meegeholpen met een huiswerkklas, dit is speciaal voor kinderen die gesponsord worden om naar school te gaan. Hier heb ik een jongetje het alfabet, cijfers en kleuren geleerd. Erg leuk om een keer te doen! Vervolgens heb ik me voorbereid op de sollicitatiegesprekken voor nieuwe coaches die ik morgen moet gaan voeren. Alle sollicitanten zijn tussen de 15 en 22 jaar, dus dit wordt zeker een uitdaging. Maar het is zeker een leuk en leerzaam vooruitzicht voor morgen!

Mijn backpack is nogsteeds niet terecht. We worden telkens van hot naar her gestuurd met bellen en niemand is te bereiken. Maar we geven niet op! ??

Nu hebben jullie weer een beetje een inzicht gekregen van mijn leventje hier. Ohja en de zon erg leuk, ben alleen zo rood als een kreeft ? Maar ach wat rood is, wordt gewoon weer bruin eh (hopen we dan maar)

Nou tot ziens en geniet van de kou daar! ?